ေျပာမႀကံဳ ႀကံဳဖူးမွသိ

ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူ Changi Airport ႀကီးကို ျမင္ရရင္ပဲ "ေၾသာ္..ငါ စကၤာပူကို ေရာက္ၿပီ" ဆိုေသာ အသိက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အလင္းေရာင္ ကို ေတာက္ပေစခဲ႔တယ္။

အဲဒိေန႔က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ သူငယ္ခ်င္း ပလာတူး၊ သူငယ္ခ်င္းအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ တို႔ဟာ ရင္ထဲမွာ ရည္မွန္းခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ ေပါ႔၊ ဒီလိုနဲ႔ Singapore Airport Terminal ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ ရင္းနဲ႔ Singapore Immigration လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၿပီေလ၊ Immigration check up လုပ္ဖို႔ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ (ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ပလာတူးရယ္၊ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးရယ္) ကို ေခၚထားလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး ေနာက္ထပ္ ဗမာအစ္ကို တစ္ေယာက္ပါ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္စီမ်က္ႏွာေတြမွာ စိုးရမ္ပူပန္မႈေတြအျပည့္နဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အက်ိတ္အနယ္ေဆြးေႏြးၿပီးသြားေတာ့မွ အဲဒီအခန္း (Immigration check up) ထဲက ထြက္ခြင့္ရေတာ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြဟာ ဇီးရြက္ေလာက္ပဲရွိေတာ့တယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ယံုမလားမသိဘူး၊ လား..လား နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ ့ညေန ၅း၃၀ မေပါ႔။ (တိုက္ဆိုင္မႈလားေတာ့မသိဘူး... ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတာ Immigration check up လုပ္ခံရတာ ျမန္မာေတြခ်ည္းျဖစ္ေနတယ္ဗ်၊ ျမန္မာေတြ ကံဆိုးေနလားမသိဘူးေနာ္)